Şu Ana Aitiz…

İnsan en çok hangisine ait? Geçmişe mi geleceğe mi? Kimden alacaklıyız? Geçmişten mi gelecekten mi? Kıyısından geçtiğimiz o kadar çok an, o kadar çok istek, o kadar çok insan var ki. Dokunmadığımız, dokunmayan, dokunmak istemediğimiz bir sürü anlar da mı size ait? Aynı şekilde sahip olmadığımız geleceğin ne kadarı bizim? Hayal kurunca mı bizim oluyor yoksa plan yapınca mı? Ruhunu kime sattın? Geçmişe mi geleceğe mi? Ya da geçmişe rehin bırakıp gelecek mi aldın mutlu olmak garantisi ile? Sahip olunan ise “şu” dediğin anda bile kaybettiğimiz an… Bir önceki ve bir sonraki arasında kalan bir küçük lahza. Ne çok keşke biriktirir ve kendimize söz veririz yapmamak adına. Oysa belki de tek seçenekti şu “an” bulunduğumuz nokta. Belki de en iyi seçeneği yaptık da seçenek vaz geçti iyi olmaktan. Ne çok anı kurban ettik “norm”un sunağında, her biri en iyi seçenek olan. Ne kadar geçmişe aitsek o kadar da geleceğe aitiz. Keşke dememenin yolu yok yani, sadece şu an var. Şu anda olan şu anda kalsa ne güzel olurdu değil mi? Bir de ders almak için çaba harcamasak… Çünkü inanın o da değişir şartların anaforunda. Aynı an, aynı kişi, aynı şartlar altında kaç kez çıkacak insanın karşısına? Hem nereden biliyoruz ki aynı anda aynı kararı vermeyeceğimizi? Sadece teselli bu, boş bir avuntu, keşkenin sıcağında. Aradığımız ne geçmişin katısında geleceğin bilinmezinde? Güvende bir kuytu şu anda yaşamadığımız. Kuytu bile şu anda oysa. Güvenli bir an yok, aslında kuytu da yok. Ne geçmişte oldu ne de gelecekte olacak. Aslında şu ana aitiz… Tek değişebilen gerçeğe…